...........

अनि म तिमि बनेर आफैलाई हेर्छु
तिमीलाई हेर्दै गरेको आफुलाई देख्छु
यी मौनता मा कुनै संवादहरु छुपेका छन्
जुन आभाका चमकमा चम्किन्छन् र द्रिस्यत्मक हुन्छन

तर चुम्मक जस्ता मस्तिस्क भित्रको खल्बलिमा
फलाम जसरि टालिन्छन् हाम्रा मौनताहरु
भरियाले भारी बिसाए सरि, पानीले बल्ल बल्ल बिसाएका माटाका कणहरु
फेरि नाच्न थाल्छन कुनै सुफी सैलिमा फनन घुम्दै
अनि धमिलिन्छन् पत्रे चट्टान् बन्न नपाउंदै

तर जब म तिमि बनेर मलाई हेर्छु
तब यी आँखामा तिमि बन्ने चाहना देख्छु
र मौनता मा चिचाउछु
म तिमि हो
तिमि म नै हो

किनकि संवाद मा मौनता पोख्ने लाई यहाँ पागल भनिन्छ
अनि पागलको कुरा तिमि सुन्दैनौ
र मौनता मा चिचाउछु
म तिमि हो
तिमि म नै हो

तर धमिलिएको पानीमा आफ्नै प्रतिमा कहाँ देखिन्छ र?
जब आँखा खोल्न नजानी प्रकाश खोजिन्छ, कहाँ भेटिन्छ र?
धमिलो मा संग्लो मिसाउँदैमा, कहाँ संग्लिन्छ र ?
यात्रु थाक्दैमा थालेको यात्रा, कहाँ सकिन्छ र?

त्यसैले फेरि आँखा चिम्लेर गहिरो स्वाश लिन्छु
अनि म तिमि बनेर आफैलाई हेर्छु
तिमीलाई हेर्दै गरेको आफुलाई देख्छु
यी मौनता मा कुनै संवादहरु छुपेका छन्
जुन आभाका चमकमा चम्किन्छन् र द्रिस्यत्मक हुन्छन

तर चुम्मक जस्ता मस्तिस्क भित्रको खल्बलिमा
फलाम जसरि टालिन्छन् हाम्रा मौनताहरु.........