सक्ने भाको भए

सक्ने भाको भए म चप्पल हैन, ढुंगालाई कपाश बनाइदिन्थे
सक्ने भाको भए म लुगा हैन,  लाज लाइ नै भगाइदिन्थे

म लाभा बनेर हिम भुमि बाट निक्लिन्थे
गज्रदो मेग बनेर डडेलो हरु निभाइदिन्थे

सक्ने भाको भए म आवेगलाई धैरताको मुकुट लगाइदिन्थे
सक्ने भाको भए म ढुंगालाई सुमनको नरमता दिन्थे

म त्यो आकशको गज्रदो मेघलाइ कुनै संगीतको background दिन्थे
अनि बिजुलीको चमकलाई इन्द्रेणीको रंग पहिराइदिन्थे

सक्ने भाको भए म सुर्यको तेजिलो प्रकाशलाई लज्जाको अनुभूति दिन्थें
अनि लज्जाले सिर नुगाएर बसेकी फलरहित रुखलाई गर्वको अनुभूति दिन्थें

यो घ्रिदित हिलोमा लत्पतिएका असुद्दिलाई म कमलको फुल बनाइदिन्थे
कालो दागको डरले चुनमा लात्पतिने मनलाई म हीरा बनाइदिन्थे

सक्ने भाको भए म आत्मा ग्लानिलाई मिठो सम्जनामा परिवर्तन गरिदिन्थें
सक्ने भाको भए म मौनतालाई साधनामय गुञ्जन दिन्थें

तर दुर्भाग्यबस म केहि गर्न सक्दिन
यहाँ सम्म कि  जमिन भासिदा भाग्न सक्दिन
यहाँ सम्म कि आफु माथि बर्सिने ढुंगा सम्म छेक्न सक्दिन
अनि सायद सिक्नुपर्नेनै भएकोले होला
परिस्थितिले यस्तै यस्तै पाठशालामा मेरो दाखिला गराउछ
अनि यहाँ सम्म कि म उतिर्ण गर्न पनि सक्दिन

सक्ने भाको भए म के के गर्थे होला
तर धन्न कविता चाहि लेख्न सक्छु